Билге өчен орышу

Кызым “өчле” алып кайтты! Югыйсә ныклап өйрәнгән иде бит дәресен!

Суфия уку елы башлангач ук сорады: “Начар билгеләр өчен әрләрсеңме?” дип сорады. Мин: “Юк, ачуланмам. Күңелсезләнермен генә”, – дидем.
Сүздә торам. “Бик яхшы әзерләнгән булса да,сүз диктантыннан, “өчле” билгесен алып кайтты. Аһ-ваһ килеп гөрләштек, ничек шулай килеп чыккан – аңлаштык, нәтиҗә чыгардык, кочаклаштык-үбештек, тәмләп чәй эчтек.

Әни – ул ярату, кабул итү, бала яклы булу. Мәктәп, тормыш, дуслар баланы “кыйнар” әле, анысыз буламыни?
Тормышта ниләр булмас! Авыр чакта, мин ачуланырмын, аңламам дип курыкмасын! Миңа килсен! Ә моның өчен әни кешегә нык тырышырга кирәк шул.

Көч һәм сабырлык бир шундый Әни булырга.

Сез начар билгеләр өчен ачуланасызмы?