Әчкелтем чия тәме, татлы киразлардан тәмлерәк. Телне кадап-кадап ала торган суы баш миенә кадәр менә. Фикерләр җайлаша.

Кашыгы-кашыгы белән чия кирәк миңа.

Дустым Гүзәлгә бүләк ителде.

сиңа хат язам,
челлә өрде кәгазьгә –
сүзем генә калды…

“Сөембикә” журналында дүрт елга якын эшлим. Бу вакыт эчендә ничә кеше моннан китеп, ничә кеше килде инде безгә. Хәзер редакциядә күчеш чоры. Формат үзгәрә, эчтәлек тә бераз үзгәреш кичерә. Бу үзгәрешләр кемгәдер ошый, кемгәдер ошамый. Иң мөһиме, укучыбызга ошасын. Халык елдан-ел матбугат укудан ераклаша бара…

Укучыбыз яшәрсен иде инде. Журналыбызны кызлар, яшь ханымнар кулында күрәсем килә.