Зәңгәр яулык
14/01/2017
автор: Әхәт ГАФФАР
(1970 елда язылган хикәя)
Бергә буй җиткергән дус-ишләр, күрше-күлән, бигрәк тә әни белән иркенләбрәк, кабаланмыйча күрешәсе килде дә авылга кайтып киттем. Сагынылган. Аермадан борылып, үзебезнең авыл читеннән уза торган юлга төшүгә, шофёрга эндәштем:
– Шәп тирбәттең. Мин нитим әле… төшим.
– Түз инде, күп калмады, – дип ризасызланды имчәк баласы тотып утырган бер хатын.
– Тиз бул, – диде шофёр.
– Ә син көтмә, егет, бар.
– Өч чакрым ич әле!
– Булсын. Җәяү атлыйсы килеп китте.
Тулысы белән укырга
Яңа фикерләр