автор: Әхәт ГАФФАР

(1970 елда язылган хикәя)

Бергә буй җиткергән дус-ишләр, күрше-күлән, бигрәк тә әни белән иркенләбрәк, кабаланмыйча күрешәсе килде дә авылга кайтып киттем. Сагынылган. Аермадан борылып, үзебезнең авыл читеннән уза торган юлга төшүгә, шофёрга эндәштем:

– Шәп тирбәттең. Мин нитим әле… төшим.

– Түз инде, күп калмады, – дип ризасызланды имчәк ба­ласы тотып утырган бер хатын.

– Тиз бул, – диде шофёр.

– Ә син көтмә, егет, бар.

– Өч чакрым ич әле!

– Булсын. Җәяү атлыйсы килеп китте.
Тулысы белән укырга