Агымдагы елның тәнкыйди фикерен юбилей мәкаләләреннән дә эзләргә тырышып карадым. Һәм берничә бик фәһемле язмага юлыктым. Алары да өлкән тәнкыйтьчеләр каләменнән төшкән.

Рифат ага Сверигинның “Богаулардан арыну” дип исемләнгән, өлкән язучыбыз Әхәт Гаффарга 70 яшь тулуга багышланган язма игътибарны шундук җәлеп итте (“К.У”, 1 сан). Әхәт ага иҗатына бу кадәр төпле анализ, бәя бирелгәне юк иде әле. Һәрхәлдә, миңа шулай тоела. Бу язма белән танышканда татар әдәбияты өчен, бу очракта Әхәт Гаффар иҗаты өчен горурлану хисләре кичерәсең. Укучы күңелендә бу матур хисне тудыру да, минемчә, әдәби тәнкыйтьнең бер бурычыдыр.
Тулысы белән укырга

Язучылар берлегенең Тукай клубында танылган прозаик һәм драматург Әхәт Гаффарның 70 яшьлегенә багышланган кичә булды.

Төш вакыты иде.

Рәсүл янына сулуы капкан Юныс килеп керде.

– Әй малай, Рәсүл, кичә түбән оч Каюмнар Кәрәкә күленә балыкка барганнар. Ике чиләк балык тотканнар. Әле генә мин шуннан туры сиңа чаптым.

– Кит аннан! Ялганлыйсыңмы?

– Ялганлады ди! Ышанмасаң барып кара.

– Ышандым да ди…

– Без Каюмнан кимме әллә? – диде Юныс. – Икебезнең дә җәтмә бар. Бүген үк барабыз, хәзер үк.
Тулысы белән укырга