Пастель

Шәһәргә дошман төмәне бәреп кергәндә Багучы “Яудан исән калырбызмы?..” дигән сорауга җавап эзли башлый.
Быел да шәһәргә яу килде. Дошман төмәне ишектән генә атылган сыман урамнарга бәреп керде. Җил кылычын һәр тукталыш тартмасының калаена сыздыра барды – озын-озын итеп, буеннан-буена… Узып киткән һәр каенның толымнарын кылыч сабына урап рәхимсез тартты, кулына төшергән һәр йорт быргысында җиңү маршын сузды…
Яшел үлән арасыннан сары җепселләр яңа нәкыш чигеп чыкты. “Яу килә! Яу!” шамаилен миләш өтәләде…
Шәһәр ирнәвеннән – метро өненнән алып тугызынчы катларга тикле – сары чың белән тулды. Багучы килсен! Багучы! Шәһәр күшеккән кулларын бер-берсенә ышкыды. Сабыр гына көтте. Багучының бер руна чыгаруы җитә – сорауга җавап. Бер генә фал ачтырасы бар Шәһәрнең – “Түзелерме?..”

Озак көттермәде. Багучы төңгеренә бәреп, түгәрәк имәннең шөлдерләрен коеп шылтыратты. Шәһәр янә чыңга күмелде… руналар дөрес җавапны җиңел генә бирми – фал ачуның хикмәте бар.
Тулысы белән укырга

Майлы буяулар

Салкын иртә. Бүген дә мин әле җылы бирелмәгән аш бүлмәсендә мичтән генә чыккан күмәч исен отып алдым… Ул хуш исне куып җибәрдем – шуның кадәр ашыгам – эшкә җыенам бит! Хуш ис исә, авыз чите белән елмаеп, нечкә тасма булып пәлтә итәгемә уралды – борынга кадәр чорналган шарф буйлап өскә йөгерде, күмәч булып түгәрәкләнеп тынды – аңа җылы, җылы, җылы…

Автобус тукталышына кадәр дөньядагы иң ләззәтле иртәнге аш – төрек күмәче – поача турында хыялланып бардым…
Сыр эчле поача күмәче, зәйтүнле поача күмәче, эчлексез поача күмәче… янында – бер, йә булмаса, ике кисәк шикәр белән баллатылган куе кояш төсендәге чәй…

изображения не найдены