Гаиләдә кем ашарга пешерергә тиеш?
(кичке аш әзерләгән арада өзек уйлар)
Пешерергә яратмыйм. Җенем сөйми. Бу – горурланырлык нәрсә түгел, аеруча хатын-кыз өчен. Борынгыдан килгән – ир кеше мамонтны егып китерә, хатын-кыз шуны табын өчен әзерли. Гади генә кичкә аш булса иде ул! Миңа кадәрге хатын-кызлар ир-атларны, балаларын нинди генә деликатеслар белән сыйлауны уйлап тапмаган бит! Һәр яңа буын ризык әзерләүне яңа баскычка күтәрә (минем өчен, «кызганычка каршы» дип өстисе кала), хуҗабикәләр нинди генә тортлар әзерләми хәзер! Ир-ат әнисендә гурманга әйләнеп бетеп «бозыла» да, хатыныннан шундый ук оста пешекче булуын көтә. Бу – табигый, моңа каршы ни дисең инде? «Мин ашарга әзерли белмим» – булачак иремә шулай әйтеп салдым, – «ә бәлки беләмдер, белмим, осталыгым бармы-юкмы икәнен чын-чынлап тикшермәдем», һәм бөтенләй буталып беткәнче, «кыскасы, ашарга әзерләргә яратмыйм». Һәм ул миңа нәкъ кинодагыча: «Ярар, һәркемнең үз кимчелекләре була», – дип җавап кайтарды.
Тулысы белән укырга
Яңа фикерләр