Инстаграмдагы дусларым мәш килә. Интернет – дөньяга тәрәзә, бер-беребезнең тәрәзәсенә шакышабыз. Төшенке уйлар белән йөзгә-йөз калмас өчендер инде бу – башкаларның тормышы белән кызыксыну бермә-бер артып китте. Мин дә эш аралаш шунда кереп чумам. Үзем язылган, миңа язылган дуслар-танышлар-таныш булмаганнар, әмма кайдадыр күрешкәннәр белән аралар якынайды, җылынды. Кем ничек яши, кем ничек төшенкелеккә бирелми, кем нинди молодец – шуны тикшерешәбез, мактанышабыз. Оятка каласы килми дигәндәй, үзем дә нидер майтарам. Радмила Хакованың нон-фикшн язырга өйрәтүче курсынакушылдым әле. Нон-фикшн язып, социаль челтәрдә куеп барам. Вәт!

Тулысы белән укырга

Декрет ялында мин. Самоизоляцияга охшаган ул да (Алай ук түгел!) Моңарчы да теләгән җиргә бик барып булмый иде, хәзер исә ул бара алмавым хөкүмәти югарылыкта хәл ителде –  күңел элеккегечә бәргәләнми (Бусы да бигүк дөрес түгел…). 
Җир йөзеннән кешелек сөртелеп атылса, табигать шәһәр эчләренә нинди тизлектә бәреп керәчәген сурәтләгән видео карарга ярата идем. Менә чирәм асфальтны каплый. Йортлар эчләреннән агачлар үсеп чыга. Шәһәргә кыргый җәнлекләр килеп тула. Вышкалар ишелә. Йортлар җимерелә… Җир шарын яшел урманнар каплый, ул сафлана, пакьлана… Ох, кабат-кабат карыйм андый видеоларны! Ошый!

Тулысы белән укырга